Başy » Kitaplar » ЗАХЫТЛЫК КИТАБЫ » ПЕСПӘЛЛИК ХАКДА
Энес ибн Мәлик шейле диййәр: «Пыгамбер алайхыссалам бир адам өзи билен душушып саламлашанда, ол адам элини чекмесе, өзи чекмезди, йүзүни өвүрмесе, ондан йүзүни өвүрмезди. Онуң биле отуран адамсының янында өңүрти өзи турмак үчин дызларыны ерден галдырандыгы гөрүлмеди».
* * *
Мекхул шейле диййәр: «Пыгамбер алайхыссалам: «Элмыдама айыплайҗы, өвүҗи, даш зыңыҗы я-да өли ялы херекет эдиҗи болмаң!» дийди».
Абдылла ибн Мүбәрек бу соңкы сөзи билен икийүзлүлери гөз өңүнде тутандыгыны айтды.
* * *
Хезрети Әше шейле диййәр: «Сиз ыбадатларың иң согаплысы болан песпәлликден гапыл болмаң».
* * *
Хейсем ибн Халыт шейле диййәр: «Агам Селим ибн Ытрың ызында дурдум. Янындан Курейп ибн Эбрехе атлы, онуң ызындан бир месихи[1] пыяда гечди. Селим оңа:
— Эй, Абу Рушдейн! Оны ызыңа алсаң болмаярмы? — дийди.
Ол:
— Мен нәме месихини ызыма мүндүрейинми? — дийди.
Онда Селим оңа:
— Мен Абуд-Дерданың шейле диендигини эшитдим: «Ким өзи атлы болуп, ызындан бири пыяда йөресе, Алладан узаклашмагының артмасы довам эдер» — дийди.
* * *
Абу Хурейра бир адам атлының ызындан бир огланың ылгап баряндыгыны гөрүп, ол атлы кишә: «Эй, Алланың гулы! Оны ызыңа мүндүр. Себәби ол хем сениң бир доганыңдыр. Рухы хем сениң рухуң ялыдыр» дийди. Ол ондан соң чаганы мүндүрди.
* * *
Энес ибн Мәлик шейле диййәр: «Ресулалла хич хачан эрбет кәйинч этмезди, чәкден гечмезди. Бизиң биримизе кәйәнде: «Нәме боляр! Маңлайы топрага дийсәним!» диерди».
* * *
Хасан Басры: «Ер йүзүнде песпәллик билен йөрейәнлер»[2] аятыны окап: «Мөминлер мылайым кишилердир. Валла, оларың гулаклары, гөзлери, агзалары боюн эгендир. Хатда билмейән адам олар хассадыр өйдер. Эмма оларда хич хили хассалык ёкдур. Олар калбы сагдын кишилердир. Йөне оларың йүрегине башгаларың йүрегине гирмейән горкы гирендир. Ахырет аладалары олары дүнйә ишлеринден совандыр. Олар: «Бизден гайгыны деп эден Алла хамду-сена болсун» дийдилер. Олары ынсанларың гайгы эдйән зады гынандырян дәлдир. Оларда ынсанларың дерегине җеннети ислән затларына, ягны байлыга хөвес дөрән дәлдир. Олары довзах горкусы аглатды. Себәби ким Алланың рехмети билен теселли тапмаса, небси дүнйә хасратлары билен бөлек-бөлек болар. Ким Алланың ныгматыны диңе иймек-ичмекде хасапласа, ылмының ёклугы үчиндир. Олара азап тайярланар» дийди».
* * *
Абдырахман ибн Зейт ибн Эслемеден шейле роваят етип гелипдир: «Хезрети Әше: «Бир гезек тәзе көйнек гейдим. Оңа серетмәге башладым. Онда какам Абу Бекр Сыддык: «Алланың сени гөрйәндигини билмейәрмиң?» дийди».
* * *
Азре шейле диййәр: «Пыгамберимиз хезрети Әшәниң янына барды. Онуң гапысында җанлы задың сураты чекилен бир пердәни гөрди. Оңа: «Эй, Әше! Онуң ерине башгасыны ас. Себәби оны гөренимде дүнйә ядыма дүшйәр» дийди».
* * *
Мәлик ибн Энес бизе Абу Надырдан шейле роваят эдйәр: «Ресулалланың аякгабының багҗыгы үзүлди. Онуң ерине башга зат даңды. Йөне намаз окаярка оңа серетмәге башлады. Намазыны гутарансоң, сахабаларына:
— Шуны чөзүң, өңкүсини ерине гоюң — дийди.
Оңа:
— Нәме үчин, эй, Ресулалла! — дийдилер.
Пыгамберимиз хем:
— Намаз окаяркам оңа середйәрин — дийди».